Mijn dilemma van nu: blijf ik hier wonen of moet ik nog een keer verkassen? Tot mijn verrassing is het helemaal niet alleen mijn dilemma. Het enige dat echt van mij is, blijkt die toevoeging ‘ van nu’. Laat het me uitleggen.

Mensen van mijn leeftijd zien en voelen het aan den lijve. De spieren worden stijver, we zijn eerder moe, we zien de huisarts vaker dan vroeger, we weten de weg naar de poliklinieken, we bestuderen de polis van de ziektekostenverzekeraar van tijd tot tijd, we stoppen met de wedstrijdsport, we moeten meer opletten op wat we eten dan vroeger, we hebben eerder last van lawaai. Maar ook: we zijn milder, we relativeren meer, we genieten van kleine dingen, we zijn blij met de dingen die we nog kunnen, en die we vroeger vanzelfsprekend vonden. En: we zijn graag thuis! Kortom: we worden ouder.

HART

Maar in ons hoofd en in ons hart voelen we ons nog jong. Het etiket ‘oud’ past ons nog niet. We doen nog volop mee in dit leven: we gaan op vakantie, passen op kleinkinderen, doppen onze eigen boontjes, bekommeren ons om de wereld om ons heen, we zijn alert en actief. Evenwel blijken acht op de tien vitale senioren in mijn omgeving hun gedachten te laten gaan over de vraag: worden we hier oud of moeten we nog een keer verhuizen? Maar zeven van de acht bannen die vraag net zo snel weer naar de achtergrond. Het is iets voor later. Slechts een op de tien vitale senioren maakt zich echt zorgen over hoe dit over 1, 2 , 5, 10 of 20 jaar later zal zijn.

Ik geef toe, het is geen wetenschappelijk onderzoek, ik heb alleen in mijn directe omgeving gevraagd aan andere 70-plussers of zij er over nadenken, en in welke mate. Velen vinden het nog bespottelijk zich daar nu druk over te maken. En toch speelt die vraag wel op de achtergrond, vaak in een andere vorm: ‘Wat als mij iets overkomt, wat moet mijn partner dan doen?’

BLIJVEN OF VERHUIZEN

De vraag: Blijven of verhuizen? is dus een theoretische vraag voor wie nu nog vitaal is. En pas als het noodlot toeslaat, verandert een sluimerend dilemma in een actueel probleem.

Voor mij was het vooral een zere rug die me vertelde dat de tuin te groot werd. Bij mijn vriendin T was het de kanker die toesloeg, bij mijn vriend N was het de diagnose Alzheimer die zijn vrouw kreeg. Moet er dus een dwingende omstandigheid zijn die ons helpt het dilemma onder ogen te zien? Gelukkig lang niet altijd. Deze week schreef ik nog twee felicitatiekaarten voor kennissen die verhuisden naar een kleiner, maar comfortabeler appartement. En het bepaalde mijn eigen gedachten opnieuw bij: wat moet ik zelf doen?

Het doet me deugd dat de lokale overheid zich daar ook zorgen over maakt. Er is in ieder geval een nieuwe regeling voor wie in eigen huis wil blijven wonen, maar wie piekert over de noodzakelijke aanpassingen om het huis geschikt te maken voor de echte ouderdom.

Er is een ‘Blijverslening’ voor in het leven geroepen. Wie aanpassingen niet zelf kan financieren, kan voordelig een tweede hypotheek krijgen. De details ken ik nog niet zo. Maar mijn collega’s in het Seniorenplatform organiseren samen met de gemeente een voorlichtingsmiddag. Tijd om mijn licht eens op te steken. Wellicht zie ik u daar.

Marjolein Copier,

Bestuurslid Seniorenplatform Utrechtse Heuvelrug.