+31 6 83 16 67 33 [email protected]
Voorsorteren op je oude dag.

Voorsorteren op je oude dag.

Voorsorteren op je oude dag

Woonvormen

De top 5 van de gewildste alternatieven

1 Moderne hofjes – deze vallen deels onder beheer van woningbouwverenigingen. Het is een moderne vorm van beschermd, zelfstandig wonen. Zo kent Haarlem de Johannes Enschedé Hof met huizen rond een binnentuin en poort die op slot kan.

2 Collectief particulier wooninitiatief – een groepje particulieren (ver)bouwt gezamenlijk een woning, zoals Huug en Greet Mans. Soms wijst de gemeente locaties aan.

3 De gemeenschappelijke ouderenwoongroep: bewoners hebben een eigen appartement of ruimte en delen de tuin en activiteitenruimtes. Daarnaast is het mogelijk gezamenlijk zorg in te kopen. Meestal zijn het panden van woningbouwcorporaties. Er bestaan ook woongroepen met mensen van verschillende leeftijden. Zelf een woongroep opzetten? Zie: Landelijke Vereniging Gemeenschappelijk wonen van Ouderen: wwww.ivgo.nl

4 De mantelzorgwoning – een drempelloos mobiel huis voor in de tuin, zoals de familie Verhaeg heeft. Het kan na gebruik worden verkocht. Zie: www.pasaan.nl

5 Kangoeroe- of schakelwoning – twee of meer aan elkaar geschakelde zelfstandige woningen met inpandige doorgang.


‘Samen worden we niet eenzaam’

Thuiswonen

Ons land telt 2,9 miljoen 65-plussers die zo lang mogelijk thuis moeten blijven wonen. Deskundigen waarschuwen voor ondervoeding, uitdroging, eenzaamheid en valongelukken. Wat gaan we met moeder doen? En hoe sorteren we zelf voor op onze oude dag? 

Huug (66) en Greet Mans (66)  kopen met haar zus en man een familiehuis om samen oud te worden. ,,Stel: één van ons valt weg, dan zijn er altijd nog drie over.” Samenwonen met familie; voor het echtpaar Mans is het een vervolg op een eerdere ervaring. ,,Wij houden van reuring, van veel mensen om ons heen,” zegt Greet thuis in het Limburgse Geulle. ,,Met mijn zus en haar eerste man woonden we in de jaren zeventig samen in Amsterdam. Onze kinderen zijn er geboren.

Door de warme herinneringen durven we de stap opnieuw aan. We zijn ervaren.”Beide koppels staan op het punt om een huis met atelier te kopen. Ze willen er twee woningen met aparte ingangen van maken. Greet: ,,Mijn zus woont in Frankrijk; haar man heeft beginnende hartproblemen. ‘Kom toch hiernaartoe’, zei ik. We kunnen zo veel voor elkaar betekenen. Op mijn beurt ben ik door problemen met één oog onzeker met autorijden.

“Huug: ,,Door samen een huis te kopen, hopen we allemaal langer zelfstandig te wonen. We kunnen bijvoorbeeld boodschappen doen voor elkaar, onze dieren verzorgen, de tuin onderhouden, samen zorg inkopen als dat nodig mocht zijn. Ik heb wel gezegd: ‘We gaan niet elkaars billen wassen! Dan zet ik de tuinslang erop’. Maar stel: een van ons valt weg, dan zijn er altijd nog drie over. In deze constructie zullen we niet snel vereenzamen.”Gepensioneerd psychiater Huug zag dat wel gebeuren bij zijn vader. ,,Alleenwonend was hij na de dood van mijn moeder eenzaam. Als ik op bezoek ging, probeerde hij me op het laatst zo lang mogelijk vast te houden. Heel naar. Zo wil ik niet oud worden.”Het echtpaar Mans hoopt een familiehuis te creëren waarin nog van alles en nog wat gebeurt.

Huug: ,,Dat maakt het voor anderen ook aantrekkelijker om langs te komen. De kinderen hoeven zich niet verplicht te voelen omdat we anders zo alleen zijn. Nee, het is leuk, en hun oom en tante zijn er ook! Althans, zo denken wij dat het werkt.”Hij haalt een bekend gezegde aan: It takes a village to raise a child. Zo zou je ook kunnen zeggen: It takes a village to help an oldie to fade away. ,,Je moet wel een goede band hebben om de stap te nemen die wij gaan zetten. Sociaal zijn, kritiek kunnen verdragen, op punten inschikkelijk zijn. Zo houdt mijn zwager niet van kippen. Dat gekrabbel met die poten vindt hij maar niets. Maar hé, die kippen gaan wel mee!

 

“Marjo Verhaeg (50)  trok met haar man en kinderen in de ouderlijke woning in Neer. Voor moeder Door (80) kwam er een mantelzorghuisje in de tuin. ,,Ze hoeft niet meer bang te zijn; hier kan ze tot haar dood blijven.”Als bejaardenverzorgster zag Marjo genoeg ellende. ,,Vaak huilden mensen van eenzaamheid als ik ze alleen moest achterlaten. Ik kon ze snel een boterham geven en dan, hup, moest ik weer weg. Nee, zo wilde ik mijn eigen vader en moeder niet laten eindigen.”‘Kom zitten’, gebaart moeder Door in het keukentje van haar mantelzorgwoning. Die staat bij het huis waar ze met haar man Pierre woonde.

Ze zouden er samen intrekken, maar Pierre overleed voordat de bouw af was.Sindsdien houdt dochter Marjo haar moeder scherp in de gaten vanuit het ouderlijk huis waar ze met partner Bas (58) en haar twee jongens (19 en 23) woont. ,,Door mijn raam zie ik ze rond de tafel zitten,” zegt een glunderende Door.

,,Dat vind ik het mooiste wat er is. Ik voel me nooit eenzaam, krijg van alles mee. Al hoef ik er niet bij te zijn met al mijn gehannes.”Zonder pillen kan Door haar trillende rechterarm nauwelijks stil houden. Ach, maar verder mankeert haar gelukkig zo goed als niets. ,,Nou…ze loopt slecht en valt vaak,” nuanceert Marjo. ,,Laatst maakte ze ‘s nachts een flinke smak. Ze brak haar sleutelbeen. Dan is het fijn dat ik in de buurt ben. En ‘s Ochtends voor het werk help ik haar met douchen en aankleden.”Het scheelt dat Marjo als voormalig bejaardenverzorger handigheid heeft, geeft ze toe. Dat is tegelijkertijd haar valkuil.

Ze pakt alles aan, al heeft ze drie broers en een zus om op terug te vallen. ,,Zij hebben meer rust sinds mama hier woont,” merkt Marjo. ,,Ik moet er zelf goed voor waken om taken te blijven verdelen. Niemand doet daar moeilijk over, iedereen wil helpen.”Afspraken of huisregels hebben moeder en dochter niet hoeven maken.Marjo: ,,Alles loopt vanzelf. We eten apart, maar ik houd altijd een bordje voor haar over. Via de gordijnen geeft ze een teken als ze naar bed gaat. Dan weet ik dat het goed gaat. Mama is gemakkelijk, nooit dwingend. Dat scheelt.”De zorg voor moeder kost tot nu toe geen moeite, zegt Marjo, tegenwoordig parttime administratief medewerkster. Sterker nog: het scheelt een hoop tijd en stress. ,,Ik zie het bij vriendinnen. Die blijven op en neer rijden naar hun ouders, naast hun werk en gezin. Ik loop dagelijks een paar keer binnen.

Breng een kopje soep, vraag hoe het is. Dat is veel gemakkelijker dan wanneer je telkens in de auto moet stappen.”Los daarvan zou ze het niet kunnen: moeder alleen achterlaten met een beetje thuiszorg. Of nog erger: in een verpleeghuis waar ze misschien uren in haar eigen urine moet zitten omdat het personeel te druk is. ,,Misschien moet ze hier soms ook wachten totdat ik haar kan helpen, maar geen uren.”Haar partner Bas denkt er net zo over. ,,Onze ouders hebben toch ook al die jaren voor ons gezorgd? Een oude boom moet je niet verplaatsen.”,,Het is triest dat niet iedereen dit kan doen,” vindt Door. ,,Wij hadden de ruimte en de middelen om een mantelzorgwoning te kopen.

Ik gun dit iedereen.”Marjo: ,,Het huisje is erop ingericht dat moeder onder alle omstandigheden kan blijven. Ze hoeft niet meer bang te zijn dat ze weg moet. Daarvoor ben ik bereid heel ver te gaan. Zou ze zo dement worden dat ze straks in haar ondergoed door de tuin loopt? Geen probleem. Al kruipt ze per vergissing in mijn bed omdat ze denkt dat ze in haar eigen slaapkamer is. Ik ben haar dochter, dan ga ik toch gewoon naast haar liggen!”

Bron: Brabants Dagblad 4 augustus 2015, door Ingrid Beckers